देव - marathi poem

कधी कधी
दुसरं कुणीच
बोलायला नसतं
मग आपण
देवाशी बोलतो.

एरवी देव
मानत नाही.

तसंही आपण
माणसात देव
नाही, तर
देवात माणूस,
एखादं
आपलंसं माणूस
शोधत असतो.
~ अलका, २०१७

The unstable poem

It lurks at the edges, on the periphery of my vision

slipping, slithering, undulating like a serpent

tantalising.. taking flight,

swooping, diving, forming figures of eight.

And just when all its parts seem

to be falling in place,

along comes a Harrier

picking words off like prey,

dispersing the rest

over shimmering waters of the mind.

If only I could lure it

into my gingerbread house..

But the poem insists

on being a wave and a particle

at the same time.

 ~

Monsoon Land

In our monsoon land
horizon is where
the parrot meets the dove

In our monsoon land
fifty shades of green
sing brazenly

In our monsoon land
woodfire smoked chai
is spiked with rain

In our monsoon land
clouds come rolling down
why bother with raining?

In our monsoon land
rain water reddens
on meeting earth

In our monsoon land
a flock of egrets
awaits the ploughing

In our monsoon land
the farmer walks
along with the bullocks.
~

On a mountain

Here in the upper reaches of the mountain
We rest on a sun-baked rocky slope.
 
How the continents must have heaved and clashed
And gentle water coaxed the valleys.
Once upon a time.
 
Now we see the land below
The trees bunched like tightly woven wool
The houses and paths and cerulean lakes in miniature.
In the silence a lark twitters somewhere.
A strand of breeze brings the warm scent of wildflowers
And the essence of time.
~

कोकणातली गोष्ट (खऱ्या अनुभवावर आधारित)

कोकणातली गोष्ट. आम्ही काही जण तिथे चित्रकलेसाठी गेलो होतो. कोकणातील typical गाव. कौलारू घरं, शेणाने सारवलेले अंगण. पुढे पडवी. आतील खोल्यांभोवती लाकडी व्हरांडा. घरांच्या मागे वाडी. लांबलचक. तीत आंबा, नारळ, काजू, फणस, पोफळी, इत्यादी झाडे. अळूच्या पानांचे हे मोठे ताटवे. एकच main असा रस्ता. जास्तकरून तांबड्या मातीचा. तसा निमुळताच. बैलगाडी गेली कि लाल धुळीचे लोट उठायचे. गाव समुद्रालगत, त्यामुळे रस्त्याच्या एका बाजूच्या घरांच्या मागे वाडी संपली की वाळूचे साम्राज्य सुरु. त्यापुढे लाटांचे.

दिवस चित्र काढण्यात छान गेला. रात्री जेवणानंतर गप्पा वैगेरे. तसं तिथे मग बाकी काही करायला नव्हते, म्हणून आम्ही एक दोघी जणी रात्री फेरफटका मारायला निघालो. रात्री त्या main रस्त्यावर दिवे पेटलेले होते. दोन दिव्यांमध्ये बरेच अंतर. बहुतेक सर्व घरांची दारे बंद व आतमध्ये अंधार. रस्त्यावर एखादा cycleस्वार सोडला तर शुकशुकाट. पुढे पुढे तर घरं पण नव्हती. फक्त वाड्या, आणि शहरात कुठेच दिसत नाही असा काळामिट्ट अंधार. ह्या point ला परत वळणेच योग्य वाटले.

तसेच परत येत असताना एक आवाज कानी पडला. कुठेतरी ढोल, तबला अथवा अन्य काही तालवाद्य बडवल्याचा. आणखी थोडे पुढे आल्यावर एक जुने पडके असे घर लागले. एक छोटी खिडकी उघडी होती. थांबुन पाहिले. थेट आतल्या एका खोलीत लालसर असा उजेड. कंदिलातून येईल तसा. आणि एक आकृती. माणसाचीच. उंच, सडपातळ आणि ताठ. बसलेली. डोके जरासे मागे टाकलेले जणू समोर वर कोणाकडेतरी बघत आहे. हात पुढे ढोल बडवण्यात मग्न. नव्हे, संपूर्ण शरीरच त्या frenzied वाजवण्यात सामील झालेले. घराच्या आजूबाजूला दाट झाडी. दुसरा एकही कुठे दिवा अथवा प्रकाश नाही. चार-पाच मिनिटे आम्ही ते धृश्या पाहतच राहिलो. अंगावर एकदम शहारा आला. चला, इथून निघूया म्हणत आम्ही भरभर पुढे चालत गेलो.

सकाळी कुतूहल म्हणून मी लवकर बाहेर पडले. 'त्या' घरापर्यंत पोहोचले. घर ओसाड. खिडक्या सगळ्या बंद. दारावर कुलूप लावलेले.

© अलका येरवडेकर